Mothers and the process of social stratification

Korupp, Sylvia Elizabeth Universiteit Utrecht (The Netherlands) 2000 해외공개박사

In the past, the influence of the mothers' educational and occupational statuses on children's status attainment has been widely ignored in studies on social stratification. Usually only the father's socioeconomic status is used to indicate a family's socioeconomic position, because it is assumed that he holds the dominant status position in the household. As overall educational levels are rising and mothers' labour market participation is steadily increasing, this assumption no longer holds. Adding the influence of the mother to the classical model of status attainment shows that the main conclusions of stratification research have to be altered in regard to the total extent of the impact of social origin. The mother's socioeconomic resources have always been an important additional source for the transfer of status advantages from one generation to the next. Over time, the impact of social origin on the education of children increasingly unfolds via the education of both parents and decreasingly via their occupational status. Considering that the average educational and occupational level of women is increasing, it is debatable in how far future studies will become more and more biased, if the influence of the mother's status background continues to be ignored. The main difference is the mode of parental status transfer. In the past, studies on social stratification have often excluded the influence of the occupational status of the mother. By assumption, in the role of the main breadwinner, only the father's occupation was thought to be important for a family's status position. Although the logic behind the idea of status 'dominance' is appropriate, the rigidity of its application has been incorrect. Both parents' resources---whether or not the father is the breadwinner---are supplementary. A same-sex role model holds for the first occupation of daughters and continues as a significant pattern throughout female careers. Within a couple of years after the daughter has entered the labour market, the influence of the mother on the daughter's career exceeds that of the father. Possibly a child implies that her mother has expert knowledge on questions regarding lifestyle, career opportunities and the like.

The Early Revival Movement in Korea (1903-1907)

이창기 Universiteit Utrecht 2003 해외박사

첫 장에서는 이 논문의 작성 동기와 목적, 연구 방법과 연구 자료에 대한 분석을 다루었다. 한국 교회에 대한 세계적인 관심은 그 급속한 성장에 쏠려있다. 한국 교회의 급속한 성장의 원인 분석이 주류를 이루고 있다.20세기 초엽에 시작된 한국 교회의 부흥운동은 한국교회의 급속한 성장 분석에 빠뜨릴 수 없는 중요한 요소이다. 이 논문은 한국교회 초기 부흥운동을 역사적인 면에서 기술하고 선교신학적인 접근 방법으로 조직적으로 분석하였다. 이 연구는 20세기 초엽에 일어났던 부흥운동이 한국 교회 성장에 가장 큰 영향을 주었다는 것을 증명할 것이다. 제2장에서는 초기 부흥운동의 정치적, 경제, 사회적 배경을 분석하였다. 부흥운동이 20세기 들어서서 정치적인 급속한 변혁과 소용돌이 속에서, 그리고 사회적인 혼란 속에서, 그리고 경제적인 악조건 속에서 일어났던 것이다. 조선조 말기 한국은 그 외교의 개방과 더불어 ‘은둔국’에서 ‘열강들의 각축장’으로 변모하고 있었다. 주위의 열강들, 일본과 중국과 러시아, 그리고 서구 열강들은 한국을 식민지화 하기 위해 주도권 쟁탈전을 벌이고 있었다. 결국 1910년에 한국은 일본에 강제 합병 당하고 만다. 이 장에서는 그 배경 속에서 종말론적인 분위기가 어떻게 한국 사회에 움트게 되었고 그것이 어떻게 기독교와 부흥운동에 영향을 주었는지를 살펴 보았다. 제3장에서는 한국 교회 초기 부흥운동의 종교적인 배경들을 취급하였다. 샤마니즘과 불교, 유교와 동학, 그리고 천주교와 개신교를 망라한 기독교를 다루었다. 더불어 부흥운동이 나타나기에 적절한 분위기를 형성해 주었던 한국 개신교 교인들의 좀 특이한 종교 생활을 덧 붙였다. 이 장에서 한국 교인들의 열심있는 기도생활, 성경 공부, 전도 생활이 부흥운동에 어떻게 영향을 미치게 되었는지를 설명하였다. 제4장에서는 한국 교회 초기 부흥운동을 역사적으로, 연대기적으로 취급하였다. 20세기 초엽에 일어났던 전 세계적인 부흥운동의 물결을 먼저 살펴 보았으며 그 후에 그 물결의 한 줄기로 한반도에 일어났던 부흥운동을 역사적으로 기술하였다. 부흥의 불길은 1903년 원산에서 있었던 한 조그만 성경공부 모임에서 시작되어 전국적으로 급속하게 퍼져 나갔다. 그러던 중 1904년초에 한반도 북부와 인근 해역에서 러일전쟁이 터졌고 그 이듬해 일본은 한국인들의 의사와는 상관 없이 보호조약을 강제 체결하게 되었다. 이 사건은 한국인들에게 큰 충격을 주었으며 부흥운동에 적극 참여하게 만든 계기가 되었다. 부흥운동의 불길은 1905년 ‘개신교 선교 공의회’의 결의에 따른 대대적인 신년 부흥성회와 더불어 전국적으로 동시에 일어났다. 그 결과는 선교사들의 처음 기대했던 것보다 훨씬 좋은 결과를 가져왔다. 그 결의로 말미암아 부흥운동은 원산 지역을 벗어나 전국으로, 감리교회라는 한 교단을 벗어나 전 개신교로 확산되었다. 부흥운동은 1907년 정월 평양에서 그 절정에 이르게 되었다. 소위 ‘평양의 오순절’이라든가, ‘대 각성’이라든가, ‘오랫동안 기억될 날들’로 표현되는 부흥운동이 평양에서 일어났다. 평양의 부흥운동은 여러 선교사들과 한인 교우 지도자들이 잘 준비하고 조직하여 남성, 여성, 학생별로 집회를 가져 놀라운 결실을 가져왔다. 그 영향은 전국에 미쳐서 한국 교회를 새롭게 하는데 크게 일조하였다. 제5장에서는 한국교회 초기 부흥운동에 대하여 신학적으로 분석하였다. 먼저 부흥운동에는 감정적인 변화가 크게 작용하였기에 종교-심리학적인 면에서 살펴 보았으며 그 다음으로 종말론적인 면을 분석하였다. 그 후에 성령론과 선교학적인 주제들을 논의하였다. 제6장에서는 한국 부흥운동의 결과들을 살펴 보았다. 부흥운동은 개신교에서 일어난 운동이었으나 그 영향은 교회 안에만 머물지 아니하고 사회에 영향을 미쳐 많은 순기능으로 작용하였다. 부흥운동으로 말미암아 화석화 돼가던 한국교회는 일순간에 생기를 되찾게 되었으며 급성장의 발판을 마련하였다. 더불어 평등사상과 교육 여건의 개선, 결혼 등 풍습의 개선 등에 많은 영향을 끼치었다. 마지막 제7장에서는 한국교회 초기 부흥운동을 여러 각도에서 평가하였다. 역사적인 면, 사회적인 면, 신학적인 면에서 각기 평가하였고 특별히 부흥운동을 위해 결정적으로 작용한 요소들을 끄집어 냈다. 그리고 앞으로의 전망을 내 놓으며 이 논문을 마쳤다.

Essential-fatty acid supply of goats : De voorziening van de geit met essentiele vetzuren

염금희 Universiteit Utrecht 2002 해외박사

This thesis concerns the influence of dietary essential fatty acids (EFA) on lipid metabolism in goats. The tissues are unable to synthesize EFA (linoleic acid, C18:2n-6, LA; α-linolenic acid, C18:3n-3, ALA) so that they have to be ingested with the feed. Linoleic acid and ALA are the parent compounds of the families of n-6 and n-3 fatty acids, respectively. Linoleic acid and ALA can be converted in many tissues into arachidonic acid (C20:4n-6, AA), and into eicosapentaenoic acid (C20:5n-3, EPA) and docosahexaenoic acid (C22:6n-3, DHA), respectively. Arachidonic acid, EPA and DHA act as direct precursors of eicosanoids. Furthermore, dietary EFA and their derivatives are important because they contribute to the structural integrity of membranes. There is extensive literature about the importance of EFA on metabolism and dietary requirement in non-ruminant species. However, there is little direct evidence that LA and ALA are essential for ruminants. It is well known that the intake of EFA is reflected in the fatty acid composition of tissues in non-ruminant species. Thus, in ruminants without a functional rumen such as goat kids fed milk as the sole source of nutrition, it is anticipated that the intake of dietary EFA can be reflected in the fatty acid composition of tissues. Such a relationship between intake of EFA and their incorporation into tissue lipids, is not clear in ruminating animals due to the process of biohydrogenation in the rumen. In Chapter 1, the effect of protein: energy ratio in milk replacers on growth performance of goat kids was tested because commercial milk replacers for goat kids vary in protein: energy ratio, the range being as wide as 10-14 g/MJ. The approach to the diet formulation was based on practical considerations so that exchanging protein with fat on weight basis rather than on an energy basis caused a difference in the micronutrient: energy ratio between the diets. Two experiments were carried out with large numbers of male goat kids fed milk replacers with protein: energy ratio of either 9.5 or 11.5 g/MJ. High versus low protein: energy ratio in milk replacers had improved weight gain in goat kids which was caused by an increased voluntary feed intake. Because there were no significant differences in feed conversion ratio and energy efficiency ratio between the two dietary treatments, it was suggested that the low protein: energy ratio itself, was not a limiting factor of growth performance of the goat kids used. In Chapter 2, it was investigated whether a dose-dependent effect of LA and ALA intake on the levels of these fatty acids in adipose tissue of goat kids could be established. During five weeks the goat kids were fed milk replacers with ALA and LA contents ranging from 0.5 to 1.4 and 6.7 to 12.4% of total fatty acids, respectively. The ALA to LA ratio was kept constant between the dietary treatments. There were no significant diet effects on the growth performance. Increased intakes of the two polyunsaturated fatty acids (PUFAs) were associated with a lowering of plasma triglyceride concentration, but the other plasma lipids measured were not affected by the amounts of ALA and LA in the milk replacers. A significant, dose-dependent effect of dietary LA and ALA on their contents in adipose tissue was observed, and it appeared that LA was incorporated more efficiently into adipose tissue than was ALA. It was not known whether ALA is an essential nutrient for milk-fed, non-ruminating goat kids. Thus, we fed goat kids for a period of 5 weeks milk replacers with or without ALA (chapter 3). No symptoms of ALA deficiency were observed in goat kids fed the ALA-free milk replacer. Furthermore, ALA-free milk replacer caused a depletion of ALA in liver, kidney, lymph node and spleen but EPA was still present in these tissues. It was suggested that dietary ALA is not essential for growth in goat kids for a period up to 5 weeks after birth, which may be explained by sufficiently large stores of n-3 PUFAs at birth. The experiment described in Chapter 4 was carried out to investigate the metabolic interactions between ALA and LA in tissues of milk-fed goat kids. The trial had a 2 × 2 factorial design with two levels of LA (5.5 and 11.2% of total fatty acids) and two levels of ALA (0.2 and 0.6% of total fatty acids) in milk replacers. Supplementation of milk replacers with ALA as well as LA effectively reflected the composition of these fatty acids in erythrocytes, adipose tissue and liver, but an interaction between dietary ALA and LA was shown only in liver. EPA and DHA were significantly more detected in liver of high ALA: LA ratio group whereas the content of AA remained unchanged in all treatments. It was speculated that ALA is more rapidly converted into EPA or DHA than is LA into AA and n-3 PUFAs are concentrated as vital components of liver. It was already known that increasing LA intakes influence fatty acid composition of adipose tissue in a dose-dependent fashion in milk-fed goat kids (Chapter 2). However, as far as we know, no quantitative data concerning LA intake and its incorporation into the body are available. Thus, we performed carcass analyses on 1-d old goat kids and goat kids fed milk-replacers with either 5.5, 11.2 or 17.1% LA of total fatty for 5 weeks (Chapter 5). It appeared that increasing LA intakes were associated with increasing LA contents of the body and that LA retention in carcass was almost constant, the value being 51-53% of intake. In the last two chapters of this thesis we investigated whether or not dietary EFA become available for metabolism in adult ruminating goats (Chapters 6 and 7). It was shown that the feeding of LA-rich soybean oil instead of medium-chain triglycerides to goats caused an increase of LA in plasma lipids (Chapter 6). Similarly, the feeding of LA-rich corn oil versus olive oil resulted in significant increases in LA contents in both plasma and erythrocytes (Chapter 7). These experiments provide evidence that dietary LA, at least partially, escapes from biohydrogenation in the rumen. Furthermore, it appeared that the fatty acid composition of erythrocytes was not clearly affected by the type of dietary fat. It was speculated that unsaturated fatty acids escaped from the ruminal biohydrogenation are preferentially incorporated into plasma lipids rather than erythrocytes. Finally, it can be concluded that EFA concentrations in milk replacers are not crucial with respect to growth performance in milk-fed goat kids, at least for period up to 5 weeks after birth. Dit proefschrift beschrijft de invloed van essentiele, meervoudig onverzadigde vetzuren (poly unsaturated fatty acids, PUFAs) in de voeding op het vetmetabolisme van geiten. Essentiele vetzuren kunnen niet door het dier zelf worden gesynthetiseerd en moeten met de voeding worden opgenomen. Er zijn twee families van PUFAs die niet in elkaar kunnen worden omgezet in het dier. Linolzuur (C18:2, n-6) en α-linoleenzuur (C18:3, n-3) zijn de stamvetzuren van respectievelijk de n-6 en n-3 PUFAs. Linolzuur kan in het dier worden verlengd en gedesatureerd tot arachidonzuur (C20:4, n-6) en α-linoleenzuur kan worden omgezet in eicosapentaeenzuur (C20:5, n-3) en docosahexaeenzuur (C22:6, n-3). De n-6 en n-3 PUFAs zijn structurele componenten van membranen en zij dragen in belangrijke mate bij aan de integriteit hiervan. Verder fungeren arachidonzuur, eicosapentaeenzuur en docosahexaeenzuur als directe precursors voor de synthese van eicosanoiden. Het belang van PUFAs op het metabolisme en de behoefte aan PUFAs is voor monogastrische diersoorten uitgebreid beschreven in de literatuur. Bij deze diersoorten is het bekend dat de opname van PUFAs met de voeding, wordt weerspiegeld in de vetzuursamenstelling van hun lichaamsweefsels. Een dergelijke relatie ligt ook voor de hand bij herkauwers zonder een functionele pens (o.a. melkgevoerde lammeren) maar bij herkauwers met een functionele pens is dat minder duidelijk omdat dan de opgenomen onverzadigde vetzuren in de pens gehydrogeneerd (kunnen) worden. In het eerste hoofdstuk is het effect beschreven van de eiwit : energie verhouding in melkpoeder op de groei van geitenlammeren. In de praktijk varieert deze van 10 tot 14g eiwit/MJ ME. Er zijn twee experimenten uitgevoerd met grote aantallen mannelijke geitenlammeren die gevoerd werden met kunstmelk waarvan de eiwit : energie verhouding varieerde van 9.5 tot 11.5g eiwit/MJ ME. Omdat de experimentele kunstmelkpoeders op basis van praktische overwegingen waren samengesteld, was de micronutrienten : energie verhouding tussen de experimentele behandelingen niet geheel gelijk. Opname van kunstmelk met een hoge eiwit : energie verhouding leidde tot een hogere groei bij de lammeren welke geassocieerd was met een hogere opname van kunstmelk. Zowel de voederconversie (g melkpoeder/g groei) als de energieconversie (g groei/ MJ ME) waren niet verschillend tussen de behandelingen wat suggereert dat bij verstrekking van melk met de lagere eiwit : energie verhouding, de eiwitvoorziening waarschijnlijk niet limiterend was voor de groei van de lammeren. Om na te gaan of er een dosisafhankelijke relatie bestaat tussen opgenomen PUFAs en de gehalten daarvan in vetweefsel is het experiment, zoals beschreven in hoofdstuk 2, uitgevoerd. Gedurende vijf weken zijn geitenlammeren gevoerd met kunstmelk waarvan de gehalten aan α-linoleenzuur en linolzuur respectievelijk varieerden van 0.5 tot 1.4 en 6.7 tot 12.4% (g/g) van het totaal aan vetzuren. De verhouding tussen de beide vetzuren was constant voor alle behandelingen. De groei van de lammeren was gelijk voor alle behandelingen. Een verhoging van de opname van PUFAs was geassocieerd met een verlaging van het gehalte aan triglyceriden in het plasma, terwijl geen effect werd gevonden op de overige gemeten plasma lipiden. Verder bleek dat er sterke correlaties bestonden tussen de opname van α-linoleenzuur en linolzuur en de inbouw daarvan in vetweefsel. De helling van de regressielijn voor linolzuur was steiler dan die voor α-linoleenzuur, hetgeen suggereert dat linolzuur efficienter wordt ingebouwd in vetweefsel dan α-linoleenzuur. Het was niet bekend in hoeverre α-linoleenzuur als essentieel nutrient moet worden beschouwd voor geitenlammeren die melk krijgen. Daarom is een experiment uitgevoerd waarbij de lammeren kunstmelk verstrekt werd met en zonder α-linoleenzuur (hoofdstuk 3). Gedurende de vijf weken dat de kunstmelk werd verstrekt zijn geen symptomen van een α-linoleenzuur deficientie waargenomen. Wel bleek dat het voeren van kunstmelk vrij van α-linoleenzuur, leidde tot niet-detecteerbare gehalten aan α-linoleenzuur in de lever, nieren, lymfeknopen en de milt, maar eicosapentaeenzuur was, hoewel verlaagd, wel aantoonbaar in de genoemde weefsels. De uitkomst van dit experiment suggereert dat α-linoleenzuur, onder de beschreven condities, niet essentieel was voor de geitenlammeren, wat mogelijkerwijs verklaard kan worden door de aanwezigheid van voldoende α-linoleenzuur in het lichaam bij aanvang van het experiment. In hoofdstuk 4 is een experiment beschreven waarin onderzocht werd in hoeverre er metabole interacties bestaan tussen linolzuur en α-linoleenzuur bij melkgevoerde geitenlammeren. Supplementering van kunstmelk met linolzuur en α-linoleenzuur leidde tot een verhoging van de gehalten van beide vetzuren in rode bloedcellen, vetweefsel en de lever, maar alleen in de lever werd een significante interactie tussen linolzuur en α-linoleenzuur aangetoond. Een ruime α-linoleenzuur : linolzuur verhouding leidde tot hogere gehalten aan eicosapentaeenzuur en docosahexaeenzuur, maar het gehalte aan arachidonzuur werd hierdoor niet beinvoled. Mogelijkerwijs wordt α-linoleenzuur veel sneller omgezet in eicosapentaeenzuur en docosahexaeenzuur dan dat linolzuur wordt omgezet in arachidonzuur. Het was reeds bekend dat verhoging van de linolzuuropname leidt tot een verhoging van het linolzuurgehalte in vetweefsel. Echter, voor zover wij weten, zijn hieromtrent geen kwantitatieve gegevens bekend. Daarom zijn er karkassen geanalyseerd van pasgeboren geitenlammeren die slechts 1 a 2 maal biest hadden ontvangen en van geitenlammeren die vijf woken gevoerd zijn met kunstmelk met linolzuurgehalten van 5.5, 11.2 en 17.1% (massa % van totaal vetzuren). Dit experiment is beschreven in hoofdstuk 5. Hot bleek dat een toename van de linolzuuropname geassocieerd was met een toename van de absolute hoeveelheid linolzuur in het lichaam. Verder bleek dat de retentie van linolzuur, uitgedrukt als % van de opname, vrijwel onafhankelijk was van de linolzuuropname; namelijk 51-53%. In de laatste twee hoofdstukken van dit hoofdstuk zijn experimenten beschreven waarbij gebruik is gemaakt van volwassen geiten (hoofdstukken 6 en 7). In doze hoofdstukken stond de vraag centraal in hoeverre de opname van extra PUFAs door geiten met een functionele pens, leidt tot verhoogde beschikbaarheid hiervan voor het metabolisme. Het bleek dat de opname van extra linolzuur gepaard ging met een toename van het linolzuurgehalte van lipiden in het bloedplasma (hoofdstukken 6 en 7) en erythrocyten (hoofdstuk 7). Doze resultaten kunnen worden verklaard door een onvolledige hydrogenering van het linolzuur in de pens. Verder bleek hot effect van extra opname van linolzuur op de vetzuursamenstelling in erythrocyten minder duidelijk dan op de vetzuursamenstelling van lipiden in het bloedplasma. Verondersteld word dat de geabsorbeerde PUFAs preferentieel ingebouwd worden in plasma lipiden t.o.v. rode bloedcellen. Tot besluit kan worden geconcludeerd dat de voorziening van linol- en/of a α-lnoleenzuur bij melkgevoerde geitenlammeren geen cruciale rol lijkt to spelen met betrekking tot de diergezondheid en dierprestatie.

Essential oils in broiler nutrition : Etherische olien in de voeding van vleeskuikens

이경우 Universiteit Utrecht 2002 해외박사

Dietary antibiotics at low, subtherapeutic levels have been shown to improve growth performance in farm animals. However, there is a trend to look for alternatives to dietary antibiotics, due to occurrence of antibiotic-resistance bacteria. The present thesis explored the essential oils as the possible alternative to dietary antibiotics. An essential oil is a mixture of fragrant, volatile compounds derived from the aromatic plant. Dietary feed additives based on essential oil components are marketed to enhance growth performance and health. It is claimed that under practical conditions dietary essential oil components improve digestion and stimulate feed intake, and consequently raise growth performance. However, the effect of essential oils on animal performance has not been proved in a controlled study. The aim of this study was to evaluate the role of essential oils as the possible alternatives to antibiotics in poultry nutrition. Female broiler chickens were used as an animal model to study the effect of essential oils on growth performance, activities of digestive enzymes, macronutrient digestion and lipid metabolism. Furthermore, experiments were carried out to test whether dietary essential oil components could either counteract anti-nutrient effect of carboxymethylcellulose (CMC) or rye. Finally, the possible synergistic effects of individual essential oil components were tested in relation to growth performance when chickens were fed on a diet containing CMC. The literature review describes the general biological activities of essential oils. Dietary essential oils can have several useful biological properties, e.g., acting as antimicrobial substance and antioxidants, and being hypocholesterolemic, affecting flavor, and stimulating the digestion process. Their metabolic pathways have been well elucidated, and based on that observation, it was suggested that their side effects are unlikely. Due to a limited number of controlled studies on the effect of essential oil components on growth performance in broiler chickens, an experiment was conducted to describe the effect of thymol, cinnamaldehyde and a commercial preparation of essential oil components (CRINA^ⓡ� Poultry) on growth performance, digestive enzyme activities and macronutrient digestibilities. Cornsoybean meal based diet was used to prepare the experimental diets and chicks were housed in wire-bottomed cages. It was shown that no effect of essential oil components on any of parameters monitored in female broiler chickens was observed, but it can not be excluded that positive effects would have been observed under less hygienic environmental conditions or when using a less digestible diet. However, in this study dietary cinnamaldehyde significantly lowered water intake without affecting growth performance. Consequently, dry matter contents of excreta were higher in birds fed diet containing cinnamaldehyde. The observed cinnamaldehyde-induced reduction of spontaneous water intake could be commercially interesting. In subsequent studies, we further screened dietary carvacrol, and β-ionone as potential feed additives in female broiler chickens. Furthermore, we tested the alleged hypocholesterolemic effect of dietary essential oil components when the chickens were fed either cholesterol-free or cholesterol-rich diets. It was found that dietary carvacrol lowered feed intake and weight gain, but also lowered the feed: gain ratio. The carvacrol effect on feed: gain ratio could relate to increased efficiency of feed utilization and/or altered carcass composition. Unfortunately, carcass composition of the chickens was not analyzed. Carvacrol lowered plasma triglyceride concentrations, but did not affect plasma cholesterol. Dietary β-ionone failed to affect growth performance and the plasma lipid profile, irrespective of whether the diet was cholesterol free or rich in cholesterol. The question then addressed was whether dietary essential oils (thymol, cinnamaldehyde, CRINA^ⓡ Poultry) could antagonize the negative effect of CMC on growth performance in broilers. Intestinal viscosity was increased by CMC inclusion, but was not lowered by dietary essential oils. However, addition of cinnamaldehyde and CRINA^ ⓡ Poultry to the CMC diet tended to counteract the negative effect on growth performance. Fat digestibility was reduced by CMC, but cinnamaldehyde and CRINA^ ⓡ Poultry partially relieved the CMC-induced inhibition of fat digestion. This study indicates that cinnamaldehyde and CRINA^ ⓡ Poultry, but not thymol, may antagonize the negative effect of CMC on growth performance which may relate to improving fat digestibility. In following study, we observed whether dietary essential oil components, i.e., thymol, cinnamaldehyde and CRINA^ ⓡ Poultry could have effects on growth performance, fat digestibility, and intestinal viscosity in female broiler chickens fed on rye. Feeding rye to chicken lowered weight gain, elevated intestinal viscosity and reduced fat digestibility. Addition of dietary cinnamaldehyde to rye diet partially counteracted rye-suppressed weight gain in female broiler chickens. However, intestinal viscosity and fat digestion were not modified by dietary cinnamaldehyde. The partial counteraction of dietary cinnamaldehyde on rye-induced growth depression seemed to be mediated by concomitant increase in feed intake, however underlying mechanisms remain unknown. It would expect that a mixture of essential oil components could act synergistically on growth performance. Carvacrol and cinnamaldehyde were selected based on earlier studies. In addition, CMC was included to enhance treatment contrasts. Individual components when supplemented to the CMC diet had no apparent effects on growth performance. On the other hand, a mixture of carvacrol and cinnamaldehyde added to CMC diet significantly impaired growth performance of the chickens. This latter study suggests that a certain combination of two or more essential oil components can impair growth performance of chickens when birds are fed a diet with the soluble fiber, CMC. It is generally concluded that dietary essential oil components have potential to improve performance of broiler chickens. However, the consistently alleged hypocholesterolemic effects of dietary essential oil components were not observed. Based on the present work, future studies with dietary essential oil components should focus on identifying synergistic effects of different essential oil components and their application to animal production. Het is bekend dat lage, subtherapeutische doseringen aan antibiotica in het voer de groeiprestaties van landbouwhuisdieren kunnen verbeteren. Echter, door toenemende bezorgdheid over de antibioticaresistentie van bacterien, wordt er gezocht naar alternatieven voor deze antibiotica. In dit proefschrift is nagegaan in hoeverre essentiele olien gebruikt kunnen worden als mogelijke vervanger van antibiotica. Een essentiele olie is een mengsel van geurige en vluchtige stoffen uit aromatische planten. Momenteel zijn er al commerciele mengsels van essentiele olien als veevoederadditief op de markt met als doel de groei en de gezondheid van de dieren to verbeteren. Deze preparaten zouden onder praktijk omstandigheden de vertering van het voedsel verbeteren, de voeropname stimuleren en als gevolg daarvan de groei verhogen. Echter, het effect van essentiele olien op de prestaties van dieren is nog niet onderzocht onder gecontroleerde proefomstandigheden. Het doel van dit onderzoek was om de rol van essentiele olien als mogelijk alternatief voor antibiotica to toetsen bij pluimvee. Vrouwelijke slachtkuikens werden als diermodel gebruikt om het effect van essentiele olien op de groeiprestatie, de activiteit van verteringsenzymen, de vertering van macronutrienten en het vetmetabolisme te bestuderen. Verder werd onderzocht of bestanddelen van essentiele olien in het voer de anti-nutritionele effecten van carboxymethyl-cellulose (CMC) of rogge teniet konden doen. In een laatste proef werd het mogelijke synergistisch effect van verschillende bestanddelen van essentiele olien op de groeiprestatie onderzocht bij slachtkuikens die gevoerd werden met een rantsoen met CMC. Het literatuuroverzicht beschrijft de algemene biologische activiteit van essentiele olien. Het toevoegen van essentiele olien aan het voedsel kan meerdere bruikbare, biologische eigenschappen hebben. Hierbij kan gedacht worden aan antimicrobiele activiteit, antioxidantwerking, verlaging van de cholesterolspiegel, verbeteren van de smaak en het stimuleren van het verteringsproces. Omdat de metabole paden van essentiele olien goed bekend zijn, is het onwaarschijnlijk dat er bij het gebruik van deze stoffen bijwerkingen zullen zijn. Omdat er nauwelijks gecontroleerde studies zijn over het effect van bestanddelen van essentiele olien op de groei van slachtkuikens, werd in een proef het effect van thymol, cinnamaldehyde en een commercieel verkrijgbaar preparaat met bestanddelen van essentiele olien (CRINA^ ⓡ Poultry) op groei, verteringsenzymactiviteiten en de verteerbaarheid van een aantal macronutrienten onderzocht. Het basisrantsoen bestond hoofdzakelijk uit mais en sojaschroot en de kuikens waren gehuisvest in kooien met een gaasbodem. De uitkomst van deze proef met vrouwelijke vleeskuikens liet geen effect van de bestanddelen van de essentiele olien op de onderzochte kenmerken zien. Het kan niet worden uitgesloten dat er misschien wel positieve effecten waargenomen zouden zijn, wanneer de kuikens waren bloot gesteld aan minder hygienische omstandigheden of wanneer er een minder goed verteerbaar voer was gebruikt. Wel bleek in deze proef dat cinnamaldehyde de wateropname van de kuikens wezenlijk verlaagde zonder de groeiprestaties te beinvloeden. Als gevolg hiervan was het droge-stofgehalte van de uitwerpselen hoger bij de kuikens die cinnamaldehyde via het voer kregen. Deze waarneming kan van belang zijn voor de praktische pluimveehouderij. In vervolgonderzoek werden het gebruik van carvacrol en β-ionone in het voer als potentieel veevoederadditief onderzocht bij vrouwelijke vleeskuikens. Bovendien hebben we het vermeende cholesterol-verlagende effect van de bestanddelen van essentiele olien getoetst bij kuikens die gevoerd werden met een cholesterol vrij of rijk voer. Carvacrol verlaagde de voeropname en de groei van de kuikens, maar verlaagde ook de voederconversie. Dit Iaatste zou kunnen wijzen op een verbeterde benutting van het voer of een verandering in de groeisamenstelling. Helaas is de samenstelling van de groei in deze proef niet bepaald. Carvacrol verlaagde het gehalte aan triglyceriden in het plasma, maar had geen effect op de plasma cholesterolspiegels. Het toevoegen van β-ionone aan het voer had geen effect op de groeiprestaties. Ook de parameters van de vetstofwisseling in het plasma lieten geen behandelingseffecten zien ongeacht het cholesterolniveau van het voer. Hierna werd de vraag onderzocht of essentiele olien (thymol, cinnamaldehyde, CRINA^ⓡ Poultry) in staat waren de negatieve effecten van CMC op de groei van kuikens op to heffen. Het opnemen van CMC in voer zorgde voor een verhoging van de viscositeit van de dunne darminhoud. De onderzochte essentiele olien waren niet in staat om deze verhoging van viscositeit to verlagen. Echter, cinnamaldehyde en CRINA^ ⓡ Poultry leken in staat om de verminderde groei ten gevolge van het toevoegen van CMC aan de voeders grotendeels teniet to doen. Ook de vetvertering verminderde door het gebruik van CMC. Cinnamaldehyde en CRINA^ ⓡ Poultry bleken in staat om een groot deel van dit negatieve effect van CMC op de vetvertering te compenseren. Dit onderzoek wijst er op dat zowel cinnamaldehyde als CRINA^ ⓡ Poultry het negatieve effect van CMC op de groeiprestatie kunnen tegen gaan. Dit effect zal waarschijnlijk verband houden met de verbeterde vetvertering ten gevolge van het gebruik van cinnamaldehyde en CRINA^ⓡ Poultry. Thymol liet geen positieve effecten. Het onderzoek werd voortgezet met het bestuderen van het effect van thymol, cinnamaldehyde en CRINA^ ⓡ Poultry op groei, vetvertering en viscositeit van de dunne darminhoud bij vrouwelijke vleeskuikens die gevoerd werden met rogge. Het voeren van rogge verlaagde de groei van kuikens, verhoogde de viscositeit van de dunne darminhoud en verlaagde de vetverteerbaarheid. Door het gebruik van cinnamaldehyde werd wel het negatieve effect van rogge op de groei deels opgeheven, maar werd er geen effect op de viscositeit van de dunne darminhoud en op de vetvertering waargenomen. Het positieve effect van cinnamaldehyde op de groei in deze proefopzet kan deels verklaard worden door de waargenomen hogere voeropname, maar het onderliggende mechanisme blijft onopgehelderd. Het is to verwachten dat het gebruik van een mengsel van verschillende bestanddelen van essentiele olien kan leiden tot een synergistisch effect op de groeiprestatie. Op basis van eerdere studies werd er gekozen voor carvacrol en cinnamaldehyde. Om de contrasten to vergroten werd er CMC aan de voeders toegevoegd. Het gebruik van de afzonderlijke bestanddelen had geen effect op de groei, maar het mengsel van carvacrol en cinnemaldehyde had een statistisch significant negatief effect op de groei van de kuikens. Deze proef liet zien dat bepaalde combinaties van twee of meer bestanddelen van essentiele olien de groei van kuikens sterk kon verminderen wanneer de kuikens gevoerd werden met een rantsoen met oplosbare vezels zoals CMC. De conclusie van al deze onderzoekingen is dat bestanddelen van essentiele olien in het voer de prestaties van vleeskuikens mogelijk kunnen verbeteren. Echter, de vermeende cholesterolverlagende effecten van de bestanddelen van essentiele olien konden niet worden aangetoond. Op basis van het nu gepresenteerde onderzoek, zouden toekomstige onderzoeken met bestanddelen van essentiele olien zich moeten richten op het vinden van synergistisch effecten van verschillende bestanddelen van de essentiele olien en op de toepassing ervan in de dierlijke productie.